Projekt BioGalmany

Łodyga od 15 do 70 cm wysoka, wzniesiona. Liście równowąskie, płaskie, na szczycie wybitnie zaostrzone, o brzegu nieco szorstkim. U nasady zrośnięte w pochwę. Kwiatostanem jest główkowata wierzchotka złożona zwykle z kilku do kilkunastu kwiatków. Kielich 14-20 mm długi, cylindryczny, ciemno-purpurowo-brunatno zabarwiony. Płatki różowopurpurowe, często ciemniej żyłkowane, słabo owłosione o blaszkach 2 razy krótszych od paznokcia lub dorównujących mu długością. Na końcach rozszerzone i ząbkowane. Owocem jest wydłużona torebka z licznymi okrągłymi i spłaszczonymi nasionami.

Kwitnie od czerwca do sierpnia. Roślina owadopylna.

Rozsiewa się głównie przez anemochorię (wiatrosiewność), autochorię (samosiewność), endozoochorię i epizoochorię (zwierzęcosiewność).

Siedliska, które zajmuje to skałki i suche łąki. Najczęściej rośnie na podłożu wapiennym. Na piaskach w towarzystwie sosny.

Częsty na terenie całego kraju, za wyjątkiem Karpat. Najliczniej na zachodzie.

Źródła informacji:

Jasiewicz A. (red.). 1992. Flora Polski. Rośliny naczyniowe. Tom III. IB PAN, Kraków.

Mirek Z., Piękoś-Mirkowa H., Zając A., Zając M. 2002. Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin kwiatowych i paprotników Polski. Polish Academy of Sciences. W. Szafer Institute of Botany, Kraków: pp. 442.

Pladias. Database of the Czech flora and vegetation. www.pladias.cz

Rutkowski L. 1998. Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Wydaw. Naukowe PWN. Warszawa. 812 s.

Zając A., Zając M. (red.). 2001. Distribution Atlas of Vascular Plants in Poland. Nakładem Pracowni Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki UJ, Kraków, ss. XII + 716.